۱. تغییرات مکرر روی نیمکت و بی‌ثباتی فنی
بایرن مونیخ طی سال‌های اخیر با تغییرات پی‌درپی در کادر فنی مواجه شده که امسال بیشتر از همیشه به چشم آمد. اخراج ناگهانی یولیان ناگلزمن و آوردن توخل در میانه فصل گذشته بدون برنامه‌ریزی بلندمدت، ثبات تاکتیکی را از بین برد. بازیکنان هنوز با سبک بازی و فلسفه مربی جدید هماهنگ نشده بودند که چالش‌های فصل جدید آغاز شد. اختلاف‌نظر توخل با مدیریت در مورد نقل‌وانتقالات، فضا را پرتنش کرد. عدم اطمینان تاکتیکی و ناهماهنگی در اجرای برنامه‌های فنی، باعث شد تیم در بسیاری از بازی‌ها چهره‌ای نامنسجم داشته باشد. بایرن تیمی‌ست که همیشه به نظم و اقتدار معروف بوده اما این فصل دچار سردرگمی تاکتیکی شد. هر مربی با فلسفه‌ای متفاوت آمد و رفت و بازیکنان نتوانستند با یک سیستم مشخص پیش بروند.

۲. افت ستاره‌ها و نبود جانشین‌های شایسته
بسیاری از ستاره‌های کلیدی بایرن این فصل عملکردی دور از انتظار داشتند. مانوئل نویر پس از مصدومیت طولانی با افت شدیدی بازگشت و در بازی‌های حساس اشتباهاتی داشت. سادیو مانه که قرار بود جانشینی برای لواندوفسکی باشد، به دلیل مصدومیت و مشکلات فنی، هرگز انتظارات را برآورده نکرد. در خط دفاع نیز بازیکنانی مانند اوپامکانو و پاوارد ثبات نداشتند و بارها در نبردهای یک‌در‌یک شکست خوردند. نبود بازیکنان ذخیره با کیفیت برابر باعث شد با هر مصدومیت یا محرومیت، تیم افت محسوسی پیدا کند. بازیکنان باتجربه نیز نتوانستند رهبری تیم را در لحظات دشوار به‌درستی بر عهده بگیرند. به نظر می‌رسد بایرن نیاز به پوست‌اندازی و بازسازی اساسی در ساختار فنی خود دارد.

۳. بحران در ساختار دفاعی و ضعف در پرسینگ
بایرن مونیخ همیشه به خاطر دفاع منسجم و پرس سنگین در تمام نقاط زمین شناخته می‌شد، اما این فصل نه تنها در خط دفاع، بلکه در فاز انتقال هم دچار مشکل بود. تیم به راحتی در ضدحملات غافلگیر می‌شد و خط دفاع نمی‌توانست بازیکنان سرعتی را کنترل کند. ناهماهنگی مدافعان میانی و عدم پوشش مناسب از سوی هافبک‌های دفاعی باعث شد تعداد گل‌های خورده افزایش یابد. حتی در بازی‌هایی که مالکیت کامل در اختیار بایرن بود، اشتباهات فردی یا ضعف در جای‌گیری، تیم را آسیب‌پذیر می‌کرد. نبود نظم تیمی و فاصله زیاد بین خطوط، از دیگر عواملی بود که دست حریفان را برای خلق موقعیت باز می‌گذاشت. چیزی که در گذشته نقطه قوت بایرن بود، حالا به نقطه‌ضعف آشکار تبدیل شده است.

۴. فشار روانی و نارضایتی داخلی در باشگاه
بایرن همیشه با فشار انتظارات بالا روبه‌رو بوده، اما این فصل میزان انتقادها از سوی هواداران و رسانه‌ها بیش از حد معمول بود. فضای داخلی باشگاه نیز پرتنش شد، از درگیری‌های توخل با برخی بازیکنان گرفته تا اختلاف‌نظر بین مدیران باشگاه بر سر سیاست‌های نقل‌وانتقالاتی. این اختلافات به رسانه‌ها کشیده شد و تمرکز تیم را از بین برد. برخی بازیکنان از جایگاه‌شان در ترکیب ناراضی بودند و روحیه تیمی آسیب دید. تیمی که باید با اتحاد پیش برود، به‌جای اتحاد، دچار تفرقه و بی‌اعتمادی شد. حتی در مواقعی که بایرن پیروز می‌شد، خوشحالی بازیکنان مصنوعی و ناهمخوان به‌نظر می‌رسید. این بحران روانی از رختکن شروع شد و در عملکرد در زمین نیز انعکاس یافت.

۵. ضعف در بازار نقل‌وانتقالات و برنامه‌ریزی آینده‌نگر
یکی از دلایل افت بایرن در این فصل، ناتوانی در جذب بازیکنان کلیدی و تقویت پست‌های حساس بود. پس از جدایی لواندوفسکی، هیچ مهاجم نوک با سطح بالا جایگزین نشد و بار گل‌زنی میان چند بازیکن تقسیم شد. در خط میانی نیز تیم نیاز به یک بازیکن خلاق داشت که بتواند گره بازی‌ها را باز کند اما خریدی در این سطح انجام نشد. در حالی‌که تیم‌های رقیب مانند لورکوزن یا دورتموند ترکیب‌هایشان را جوان و مدرن کرده‌اند، بایرن هنوز بر بازیکنان قدیمی و تکراری متکی است. نبود چشم‌انداز روشن و استراتژی واضح در نقل‌وانتقالات باعث شده فاصله بایرن با دیگر تیم‌های اروپایی بیشتر شود. حالا هواداران نیز نگرانند که اگر این روند ادامه یابد، سلطه داخلی و اروپایی بایرن به‌زودی پایان یابد.